شام آخر در آگنی تاژ، روایت آدم هایی که هرکدام چیزی گرو گذاشته اند - وبلاگ ستاره

به گزارش وبلاگ ستاره، آگنی تاژ روایتی از خیال ها و آرزوهای آدمی است، داستان آدم هایی که هرکدام چیزی گرو می گذارند و می روند تا به آرزوهایشان برسند.

وبلاگ ستاره، شقایق عرفی نژاد: دیروز در سومین روز از جشنواره تئاتر فجر، نمایش آگنی تاژ از ماهشهر در سالن چهارسوی تئاترشهر اجرا شد. این نمایش نوشته رسول حق جو است و حسین کارگر آن را کارگردانی نموده است. نمایشی در باره سه مهاجر ایرانی که به شهر خیالی آگنی تاژ آمده اند و هرکدام چیزی را گرو گذاشته اند: خانه و جان

با حسین کارگر در باره این نمایش صحبت کردیم:

آگنی تاژ یک شهر خیالی است. چرا یک شهر خیالی برای وقوع داستان نمایش انتخاب شده و نه یک شهر واقعی؟

این سئوال را نویسنده بهتر می تواند جواب دهد. ولی چیزی که من می توانم بگویم این است که برترین جا برای نمایش آنچه در خیال و آرزو رخ می دهد، یک مکان خیالی است. ما می خواهیم به آرزوهایی بپردازیم که خیلی دور و خیلی نزدیکند و بنابراین بهتر بود که جایی هم که آنها را نمایش می دهیم، یک جای خیالی باشد. این نظر من حسین کارگر به عنوان کارگردان است.

این آرزوها و رویا را در خصوص آدم های نمایش می بینیم. آدم هایی هستند که با رویاهایشان زندگی می نمایند. یا می خواهند به آرزوها و رویاهایشان برسند یا رویاهایشان را از دست داده اند. اتفاقا آدمی که رویا دارد دنبال آن رویاست. شاید اشتباهاتی هم نموده است، ولی آن کسی که رویایش را از دست داده، خطرناک است. اوست که در آخر انتقام می گیرد.

دقیقا. این آدم ها آرزوهای مختلف دارند. شخصیت دریا که شما اشاره می کنید رویاهایش را از دست داده، یک سری حسرت دارد که در پی آنهاست. دنبال چیزی که فکر می نماید می تواند به دستش بیاورد. از طرف دیگر شخصیت دیوید را داریم که می خواهد به یک قله هنری برسد و موزیسین گردد.

که استعدادش را هم ندارد.

بله و می تواند با وقت گذاشتن و کوشش به آن برسد. ولی از طرف دیگر کاراکتری را داریم که پرنده فروش بوده و می خواهد پرواز کند. این دیگر آرزوی دست نیافتنی است. برای این که به این آرزو برسد، حاضر شده جان یک انسان را از بین ببرد. دیوید خانه پدرش را گرو می گذارد. در صورتی که می توانست مسیر سخت تر را انتخاب کند، جان خودش را گرو بگذارد و برای این که به آرزویش برسد، از جانش مایه بگذارد. اما او کاری کرد که به ضرر بقیه اعضای خانواده بوده است. این ها کشمکش هایی است که انسان برای رسیدن به آرزوهایش با خودش دارد. برای این که به نقطه اوج فکر و ایده و آرمانش برسد.

از مسئله گرو گذاشتن بیشتر بگویید. هر کدام از این ها یک چیزی گرو گذاشته اند. دیوید خانه را گرو گذاشته، بقیه جان شخص دیگری را گرو گذاشته اند.

ما وقتی می خواهیم هجرت کنیم، باید یک چیزهایی را پشت سرمان بگذاریم. آنچه پشت سر می گذاریم شاید معین نماینده مسیری است که می رویم و معین نماینده میزان عمقی که نفوذ می کنیم. کسی مثل شخصیت جرج یا جعفر در نمایش، امیدوار است که بپرد و می خواهد حس پریدن با پرنده ها و زیست با آنها را تجربه کند. می گوید مجبور است از چیزهایی که دوست داشته بگذرد تا به این آرزویش برسد. این همان چیزی است که هر هجرتی در پیش دارد. باید تاوان پس بدهید و شمایید که معین می کنید این تاوان چه چیزی باید باشد.

در باره دکور درخشان کار هم صحبت کنیم. دکور مکعبی که می چرخد و زاویه دید تماشاگر را عوض می نماید. در عین این که رئالیستیک است، خیلی هم نمادین است. همه جا از چمدان درست شده است. انگار این آدم ها در چمدان هایشان زندگی می نمایند.

ما چند مسئله را در نمایشنامه برای خودمان برجسته کردیم. با هم همفکری کردیم تا یک طراحی صحنه خوب داشته باشیم و من در این اتاق فکر طراحی صحنه کسی بودم که کمترین نظرها را دادم. مسئله اصلی نمایش انسان است و واقعا از همین انسان به این مکعب روی صحنه رسیدیم. هر کدام از شخصیت ها از سمت خودش به مسئله هجرت نگاه می نماید. در صورتی که این مسئله زوایای دیگری هم دارد. این ایده چرخش مکعب و تغییر زاویه تماشاگر، از همین جا شکل گرفت. می خواستیم وجوهی که هر کداممان می بینیم و وجوهی که بقیه نسبت به عملکرد ما می بینند، نمایش دهیم.

وجوهی که آرام آرام تا انتهای نمایش آشکار می شوند.

بله. اگر من کار انجام می دهم، از دید خودم یک شکل دارد و از زاویه دید بقیه یک شکل دیگر. ما ایده های زیادی داشتیم. طراحی صحنه را اصلا با میزان زیادی چمدان آغاز نموده بودیم. ولی قرار شد به یک چمدان بزگتر برسیم. این مکعب بزرگ که در واقع اتاق کمپ است، همین چمدان است. فکر کردیم حتما باید به در این چمدان و باز شدن درش هم بپردازیم. در صحنه آخر وجهی از آگنی تاژ را با باز شدن در انتهایی مکعب می بینیم.

زمانی است که همه چیز آشکار شده است.

بله. به شکل دراماتیک از پیش از این هم تعیین است. اما در اینجا کاملا تعیین می گردد. در باز می گردد به نشانه رازی که آشکار شده است. وجهی که شخصیت ها در آن دخیل نیستند. سربازان آگنی تاژ هستند که دخیلند. اصلا حضور آنها به همین علت شکل گرفت. برای این که راز، چشم انداز و دیدگاه بتواند از زوایای مختلف نشان داده گردد. می خواستیم در قاب آخر به یک شام آخر برسیم. این البته در نمایشنامه وجود داشته است. نمی خواهم همه چیز را به سمت خودم بچرخانم. در نمایشنامه دیوید جمله ای دارد که می گوید بذار تو این شام آخر یک کم نمک روی غذام بریزم سعی کردیم با استفاده از این کلمه تصویر شام آخر را در کار داشته باشیم.

• امروز در جشنواره تئار فجر چه خبر است؟
• ملاقات با افلیایی که هملت را می کشد| واگویه های یک زن خودبیمارانگار

از آینده نمایش بگویید. در ماهشهر اجرا خواهید داشت؟

بله. در ماهشهر حتما اجرا می کنیم. اصلا شرط همه بچه ها در تمرین، اجرا در ماهشهر بود. ماهشهر شهر کوچکی است با منابع زیاد. نزدیک 30 پتروشیمی در ماهشهر وجود دارد و بزگترین بندر صادراتی ایران است. همه این ها باعث شده شکل صنعتی داشته باشد. برای همین ما دغدغه این را داریم که در این شهر کار فرهنگی و هنری بکنیم.

از نظر سالن اجرا و نمایش چه کمبودهایی وجود دارد؟

کمبود همواره وجود دارد. ما یک سالن نمایش داریم و یک سالن شبیه بلک باکس که با همت خود بچه ها درست شد. از نظر زیرساختی هم مسائل زیادی وجود دارد. شهر دغدغه مالی دارد و کار فرهنگی کمتر انجام می گردد. مهاجر هم زیاد دارد. مهاجرانی که برای فعالیت مالی آمده اند. به همین علت کار هنری کردن در ماهشهر سخت است. باید پوستمان کلفت باشد، چون مخاطب به سادگی داخل سالن نمی آید.